Ang Pagkadaotan sa Tawo
1 Sulodsa kasingkasing sa tawong daotan
ang iyang sala nagdaldal kaniya,
ug wala siyay kahadlok ug pagtahod sa Dios.
2 Kay nagtuo man siya nga siya hawod;
nagtuo siya nga ang Dios dili masayod ug dili mosilot sa iyang sala.
3 Bakak ug daotan ang iyang mga sulti,
ug dili na gayod siya mobuhat ug maayo.
4 Bisag maghigda siya, naglaraw siyag daotan;
daotan ang mga paagi niya
ug dili na siya mobiya sa daotan.
Ang Kaayo sa Dios
5 Ang gugma mong walay paglubad, OGinoo, misangko sa kalangitan,
ug ang imong pagkamatinud-anon miabot sa kapanganoran.
6 Ang imong pagkamatarong daw mga habog nga bukid;
ang imong mga hukom sama sa kahiladman sa dagat.
OGinoo, giatiman mo ang tawo ug mananap.
7 Kabililhon, O Dios, sa gugma mong walay paglubad!
Sa landong sa imong mga pako
makapasilong ang mga tawo.
8 Nabuhong sila sa daghang pagkaon diha sa imong balay,
ug gipainom mo sila sa suba sa imong kaayo.
9 Tinubdan ka sa tanang kinabuhi,
ug tungod sa imong kahayag nakita namo ang kahayag.
10 Higugmaa kanunay kadtong nag-alagad kanimo,
ug hatagig hustisya ang mga matarong.
11 Ayaw ako payataki sa mga mapahitas-on,
ug ayaw ako ipaabog sa mga daotan.
12 Napukan na ang mga daotan;
nagbuy-od sila ug dili na makabangon.